۲۱ شهریور ۹۳ ، ۲۳:۰۶
رفاقت به سبک حبیب «10»
سوره هود
قصه ی هجرت حبـیـب، قصه ی سوره ی هـود است
و فراز پیری آفرین آن "شیبتنی سوره الهود" است.
و چه شگفت که حبیب هم پیر کربلاست.
در آن دم که راه به حسین رسیدن یافته شود، تنها مرو
به حسین رسیدن استقامت می خواهد اما "فَاستَقِم کَما اُمِرتَ" راز پیر شدن پیامبر
در این سوره نیست، که این فراز را در سوره ی شوری هم دیده ایم.
راز پیر شدن در "وَ مَن تابَ مَعَکَ" است.
اما چگونه؟
تو که خود اهل استقامتی، برخیز!
این کار آن چنان سخت نیست.
اما همراهان و رفقا (وَ مَن تابَ مَعَکَ) را هم با استقامت آشنا کردن،
این دشوار است، این!
و این راز عاشوراییان است، سرالاسرار بزرگ کربلا.
به حسین رسیدنِ حبیب تنها نیست.
با رفقایی است چون مسلم بن عوسجه.
فَاستَقِم کَما اُمِرتَ وَ مَن تابَ مَعَکَ وَلا تَطغَوا اِنَّهُ بِمَا تَعمَلُونَ بَصیرٌ (سوره هود/ آیه 112)
پس همان گونه که فرمان یافته ای، استقامت کن؛ و همچنین کسانی که با تو
به سوی خدا آمده اند(باید استقامت کنند) و طغیان نکنید،
که خداوند آن چه را انجام می دهید، می بیند!
بین همه رفاقت ها، رفاقت به سبک حبیب!
.
سوره توبه
به کربلا رسیدن لذت خود را دارد، لذت همراهی با حسین علیه السلام.
لذت هم جواری با او، لذتی از جنس هم نفسی.
اما لذت بالاتر جدا شدن است از این لذت برای کسب لذتی دیگر.
آشنایی دوستان با این لذت!
همان که قرآن پرده از رازش بر می دارد:
وَماکانَ المُؤمنونَ لِینفِروا کافَّةً فَلولا نَفَر مِن کُلِّ فِرقَةٍ مِنهُم طائِفَةٌ لِیَتَفَقّهوا فی الدّینِ
(سوره توبه/آیه122)
شایسته نیست مؤمنان همگی (به سوی میدان جهاد) کوچ کنند؛
چرا از هر گروهی از آنان، طائفه ای کوچ نمی کند (وطائفه ای در مدینه بماند)
تا در دین (ومعارف و احکام اسلام) آگاهی یابند.
اما اصل لذت، لذت آشنا کردن دوستان است با این لذت:
وَ لِیُنذِروا قَومَهُم اذا رَجَعوا الیهِم لَعَلّهُم یَحذَرون (توبه/122)
و به هنگام بازگشت به سوی قوم خود، آنها را بیم دهند؟!
شاید(از مخالفت فرمان پروردگار) بترسند و خودداری کنند!
.
.
.
ادامه دارد ...........
"برگرفته از کتاب رفاقت به سبک حبیب"
سلام علیکم
ممنون از دعوت شما
عاقبتتون بخیر / یاابوتراب