رفاقت به سبک حبیب «12»

سوره فصلت

محبت و ولایت، جان همه ی دوستی هاست و برآن عهد آغازین بودن و 

استمرار محبت و دوستی لازمه ی آن است و شرط بقا و برتر از بقا،

شرط وفای برعهد نخست است؛ خاصه آن جا که این داستان به آل الله برسد.

رساندن "قالوا ربُّنا اللهُ" به فراز "ثُمَّ استَقاموا" کاری کربلایی است

و الا در غدیر بودند آن ها که تنها "یاعلی گفتند و عشق آغاز شد" 

ولی این عشق، آن ها را به کربلا نرساند:

اِنَّ الّذینَ قالُوا رَبُّنا الله ثمَّ استَقَامُوا تَتَنَزّلُ عَلَیهِمُ المَلائِکَةُ اَلّا تَخافوا وَلاتَحزَنوا

وَاَبشِروا بِالجَنّةِ اَلّتی کُنتُم توعَدونَ (آیه 30)

به یقین کسانی که گفتند:«پروردگار ما خداوند یگانه است!» سپس استقامت 

کردند، فرشتگان برآنان نازل می شوند که:«نترسید و غمگین مباشید، و بشارت باد

برشما به آن بهشتی که به شما وعده داده شده است!»

زلال غدیر را به کربلا رساندن دستاورد عمر هشتادساله ی حبیب است

و نماد استقامت براین قول حق.

.

سوره احقاف

راز عاشورایی شدن و درس بزرگ دوستی در این وادی شگفت، 

اتصال ابتدای آیه به امتداد آن است:

"...قالوا ربنا الله" را بلافاصله با "ثمّ استقاموا" خواندن و عمل کردن!

از اول رفاقت با علی و آلش بودن و تا آخر هم ماندن.

مانندحبیب هشتادسال بااین خانواده بودن واستمرار دوستی خویش را نشان دادن.

حبیب مصداق "قالوا ربنا الله" در غدیر بود، به پای حرفی خدایی

و رساندن آن به "ثمّ استقاموا" در کربلا.

اِنَّ الّذینَ قالوا رَبُّنا الله ثُمَّ استَقامُوا فَلا خَوفٌ عَلَیهِم وَلاهُم یَحزَنونَ (آیه 13)

کسانی که گفتند:«پروردگار ما الله است»، سپس استقامت کردند،

نه ترسی برای آنان است و نه اندوهگین می شوند.

آیات را کامل و مجموعه وار دیدن ...

صدر و ذیل آیات را باهم خواندن و نیز باهم عمل نمودن ...

"قالوا ربّنا الله" را با "ثمّ استقاموا" دیدن،

آن چه عده ی زیادی آن زمان این گونه ندیدند و از نسل شان امروز هم زیاد است!

"لِیَتَفَقّهوا فِی الدّینِ" را با "وَلِینذِرُوا قَومَهُم اِذا رَجَعوا اِلَیهِم" درک کردن،

آیات را منظومه وار دیدن،

همه و همه فضل حبیب است و دین شناسی او.

برای همین در مطلع نامه ی محبوب به حبیب، این صفت را به او هدیه دادند:

«من الحسین بن علی بن ابی طالب الی الرجل الفقیه حبیب بن مظاهر ...»

همین فهم کامل او از قرآن، او را لایق وصف "فقیه" از جانب امام کرده است.

و آن ها که این چنین حبیب وار زندگی می کنند، 

در صحرای عطشِ کربلا جرعه نوش می شوند.

جرعه نوش معرفت حسین و نهایتا جرعه نوش جدّ او،

آن چنان که فرزندش علی اکبر علیه السلام را به آن مژده داد:

یا بُنَیَّ قاتِل قَلیلاً فَما أسرَعَ ما تَلقَی جَدَّکَ مُحَمّداً صلی الله علیه وآله فَیَسقِیَکَ

بِکَأسِهِ الأوفَی شَربَةً لا تَظمَأُ بَعدَها أَبَدا (اللهوف علی قتلی الطفوف / ص 113)

... چقدر نزدیک است که با جدّت محمّد صلی الله علیه وآله دیدار کنی،

او با کاسه ای پرازآب، تورا سیراب خواهدکرد که پس ازآن هرگز تشنگی وجود ندارد. 

.

وَ أن لَو استَقاموا عَلی الطّریقَةِ لَأَسقَیناهُم مَاءً غَدَقاً (سوره الجن / آیه 16)

و اینکه اگر آن ها [=جن و انس] در راه (ایمان) استقامت ورزند، 

با آب فراوان سیرابشان می کنیم!

.

.

.

ادامه دارد ..........

"برگرفته از کتاب رفاقت به سبک حبیب"