حبیبِ قرآن حبیب در کربلا نماد "انس با قرآن" است، تا آنجا که:
لمّا قُتِلَ حبیب بانَ الانکسار فی وجه الحسین و قالَ
لله درک یا حبیب! لَقد کُنتَ فاضِلاً تَختِمُ القرآنَ فی لیلة واحِدَة!
هنگامی که حبیب شهید شد، در چهره امام حسین علیه السلام شکستگی
نمایان گشت و فرمود: حبیب! خدا تو را پاداش نیک دهد، تو مرد دانشمند و فاضلی
بودی و در یک شب یک ختم قرآن می نمودی!
این جمله ی امام به پای فضل و فهم حبیب از دین بود،
برای همین در نامه ای که برایش فرستاد اورا "فقیه" خطاب کردند:
بسم الله الرحمن الرحیم
مِنَ الحُسینِ بنِ علی اِلیَ الرَّجُل"الفَقیه"حبیبِ بنِ مظاهرِ الاَسَدی
.
این بار از منظر رفاقت، پای درس قرآن حبیب می نشینیم
و سراغ از آیاتی خواهیم گرفت که او در کربلا در وادی رفاقت به آن ها عمل کرد
و خود ترجمه ی عینی آن آیات شد.
آیاتی که حبیب در کربلا در بحث دوستی از آن ها بهره برد
و آن ها را برای اهل کربلا ترجمه کرد:
.
سوره ی عصر
جان رفاقت، قصه ی "تواصی" است، به اشارت سوره عصر.
تو دیگران را تواصی کن و دیگران تو را.
وَ تَواصَوا بِالحَقِّ وَ تَواصَوا بِالصَّبرِ (آیه 3)
و یکدیگر را به حق سفارش کرده و یکدیگر را به شکیبایی و استقامت توصیه نموده اند!
آخرین دم هم موعظه شنیدن و دیگران را موعظه کردن:
تواصی به حقیقتی چون حسین علیه السلام
و تواصی به صبر کردن بر یاری او تا آخرین دم.
...
بالای سر مسلم آمد به همراه اربابش حسین
"مسلم! حبیب را نصیحت کن!"
"اوصیک بهذا الرجل"، یعنی حسین؛ این مرد را رها مکن.
بر تو باد یاری حسین!
"تواصی"یعنی همین ...
وَ "تواصوا" بالحق
وَ "تواصوا" بالصبر
و یکدیگر را به حق سفارش کردن و یکدیگر را به شکیبایی و استقامت توصیه نمودن.
...
مصداق "تواصی" در عالم رفاقت _آن هم تا پای جان_ در کربلای حسین است
با جلوه گری حبیب!
رفاقت و شئون آن را باید از کربلا آموخت.
...
سوره ی عصر به ما نشان داد که "ایمان" و "عمل صالح"
به تنهایی کافی نیست. ارکان رهایی از خسران چهار تا است
که دوتای آن ایمان و عمل صالح است: الّذین آمنوا و عملوا الصّالحات
و دوتای دیگر از جنس "تواصی" است: و تواصوا بالحقّ و تواصوا بالصّبر
سوره ی عصر برای همین نازل شد
و حبیب، بزرگ مفسر سوره ی عصر است در مصحف کربلا.
.
.
.
ادامه دارد ........
"برگرفته از کتاب رفاقت به سبک حبیب"