۱۵ مرداد ۹۳ ، ۱۲:۴۷
رفاقت به سبک حبیب «2»
اگر قرآن بهترین "قانون" است، کربلا بهترین "اجرا" است، بهترین اجرای قرآن.
با زمین کربلا آیات آسمانی را بهتر می شود به تماشا نشست،
حتی اجرای آیات دوستی و رفاقت را:
الأخِلاءُ یومَئذٍ بَعضُهُم لِبَعضٍ عَدُوُّ الّا المُتَّقینَ (سوره الزخرف/آیه 67)
دوستان در آن روز دشمن یکدیگرند، مگر پرهیزگاران!
حبیبِ میثم، حبیبِ مسلم، حبیبِ قبیله، حبیبِ اصحاب، حبیبِ حسین و ...
.
حبـیـب مـیـثـم
خوشا به حال میثم که رفیقی چون حبیب دارد!
خوشا به حال حبیب که رفیقی چون میثم دارد!
میثم راوی عشقِ مولایش علی علیه السلام بر فراز درختی که مقتلش شد.
و حبیب راوی عشقِ اربابش حسین علیه السلام در صحنه کربلا.
خوشا برآنها که فصل مشترک دوستی شان
محبت امیرالمؤنین علیه السلام است!
حبیب! به ما یاد بده راه و رسم دوستی را!
به ماهم رفقایی آسمانی نشان بده!
رفقایی به رنگ مسلم بن عوسجه، میثم تمار و ...
اما راز آن رفاقت این است که تا خود حبیب نشوی و به مقام حبیب نرسی
تو را به رفقایی مانند رفقای حبیب راهی نیست.
باید حبیب شد، آن گاه چشم انتظار میثم و مسلم نشست.
قدمی در راه حبیب شدن بگذار !!!
مسلم بن عوسجه و میثم تمار که سهل است،
برای تو رفقایی چون حسین علیه السلام بر می گزینیم.
تو حیبیب حسین علیه السلام می شوی و حسین حبیب تو!
وَ حَسُنَ اولئکَ رَفیقاً (سوره نساء/آیه 69)
و آنها رفیق های خوبی هستند!
.
.
.
ادامه دارد ......
"بر گرفته از کتاب رفاقت به سبک حبیب"
انسان غریب
