حــســــــــیــن جــــــان ...

 

نمی خواهم قیامت غیر تو مال کسی باشم

به غیر از کربلا حیف است دنبال کسی باشم

 

به دنبال تو می گردم در آنجا مثل این دنیا

تویی آمال من ،من از چه آمال کسی باشم

 

سری دارم اگر بر تن امانت دار دلدارم

نمی خواهم خیانت کار اموال کسی باشم

 

سری بر نیزه می بینم تنی بر خاک روز و شب

به سینه محرم اسرار گودال کسی باشم

 

سر و روی امام نی سوارم بس که مجروح است

نمی خواهم دگر جویای احوال کسی باشم

 

نه حالی مانده در حالم نه عیدی مانده در عالم

چگونه با چنین منوال خوشحال کسی باشم

 

به بامی اوج می گیرم که خود از موج خون پرزد

برو ای نفس تا من هم پر و بال کسی باشم

 

به بال سوخته آموخته دل ،پر گرفتن را

خوش آنروزی که در آتش سبک بال کسی باشم

 

مدال آتش عشقت به سینه سوز می بخشد

که من رسواترین دل بر لب و خال کسی باشم

 

عطش را تشنه ام یاران که آتش می زند بر دل

که من شرمنده حلقوم اطفال کسی باشم

یه امـام رضا دارم برام بسه ...

کــار پـــــروانـه هـا ...

 

آقــاجــــان ...

اگر حجـاب ظـهـورت وجـود پـسـت من است

              دعـا نـمـــا کـه بـمــــیـرم، چـرا نمی آیی؟

 

اللهم عجل لولیک الفرج ...

دســــتــم را بـگـــــیـر ...

السلام علی علی بن الحسین ...

هرکـس که هـوای پـدری داشته باشد

      خوب است که همچین پـسری داشته باشد 

السلام علیک یا بـقـیـه الله فی ارضـه ...

امـامـا

از خــدا 

فـقــط تـو

بـرای زمـیـن

بـاقی مـانده ای ....

..... بـرگــرد

"اللهم عجل لولیک الفرج"

حرکت و رفتن فریضه و وظیفه ماست ...

به اعتقاد من، مهمترین و تعیین کننده ترین راز موفقیت امام (ره)همان اخلاص و توجه 

و اتصال به خدا بود. ایشان توانست معنای «ایاک نستعین» رادر عمل خود مجسم کند

و به منبع لایزال قدرت الهی متصل شود. وقتی یک انسان کوچک و ضعیف و ظرف محدودی، 

خودش را به اقیانوس بی پایانی وصل می کند، دیگر هیچ عاملی وجود ندارد که بتواند براو

فایق آید. اگر هر انسانی همین کار را بکند، همان گونه خواهدشد.

البته انسانها به آسانی نمی توانند این کار را بکنند؛ ولی ایشان توانست و کرد.

ما باید به قدر وسع خودمان تلاش کنیم. بزرگان درقله ها ایستادند،ما نیز از دامنه ها حرکت 

کنیم و به آن سمت پیش برویم؛ هرچند به آن قله ها هم دست پیدا نکنیم؛

 ولی به هرحال حرکت و رفتن، فریضه و وظیفه ی همه ی ماست. 

"امام خامنه ای"

راه عـباس شدن .......... پـایـان

سیر حرکت زائر عاشورا هم همین است:

اول : لعن

نه یکی نه دو تا ... صدتا

دوم : سلام 

نه یکی نه دو تا ... صدتا

اول لعن، دوم سلام

صد لعن باید مقدمه ای باشد برای گفتن یک سلام

باید از اردوگاه یزیدیان جدا شد تا به حریم حسینی راهی گشوده شود.

در این مسیر باید بیزاری را از دشمنان نشان داد، تا آخرین فرازها لعن وسیله ای است 

که زائر نباید بر زمین بگذارد، تا آخرین فرازها که باز بویی از نفرت دارد، نفرت از زشتی ها

فَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتکَ وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً ظَلَمَتکَ وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً استَحَلَّت 

مِنکَ المَحارِمَ وَانتَهَکَت حُرمَةَ الاِسلامِ ...

.

زیارت نامه آینه ای شد تا خود را بهتر ببینیم.

تو را در خویش به تماشا نشستیم. 

چقدر به تو نزدیک تر شدیم؟

چقدر شبیه تو شدیم؟ 

بعد از زیارت دوباره ما را نگاه کن!

ولی هنوز امام مان تنهاست ...

این العباس ؟؟؟

.

زیارت یک سلوک است.

زیارت نامه، نمایی از جاده و راه و نیز نحوه رسیدن است؛

آینه ای برای تماشای خود واقعی.

زیارت حضرت عباس یعنی راه عباس شدن ....

والسلام ...

راه عـباس شدن «18»

السَّلامُ عَلَیکَ یا اَباالفَضلِ العَبّاسَ ابنَ اَمیرِالمؤمِنینَ ...

گفتم که نام پدرت قفل شکن این زیارت نامه است!

تویی که خود باب الحوائج کربلا هستی و16مرتبه بن بست شکنی درکربلایت 

شهره آفاق هست؛ باز فرزند آن پدر خیبرشکن هستی، 

برای همین نام پدرت را در برابرت بسیار می آوریم.

این چیزی است که امام صادق علیه السلام به ما یاد داده است:

عَلَیکَ یَابنَ "امیرالمؤمنین" 

جئتُکَ یَابنَ "امیرالمؤمنین"

السّلام علیک یا ابالفضل العبّاس بن "امیرالمؤمنین"

بن بست شکن مشکلات کربلا که حسین هم سراغ ازتو می گیرد 

به اشارت"کاشف الکرب"بودنت!

اینک قفل دل های ما و دستان حیدریت!

.

آن همه حماسه را که در احد آفرید، با آن 80 زخم بر بدن ...

جبریل آسمان و زمین را پر کرد: این مواسات است ... این همان مواسات است ...

اِنَّ هَذِهِ لَهِیَ المُواسَاة

اگر علی آن روز این گونه برای پیامبر جنگید و شجاعت نشان داد و نشان مواسات گرفت

پس دیگر بار عباس در عاشورا برای حسین چه کرده است که امام صادق علیه السلام

در وصفش فرمود: "فَنِعمَ الاَخُ المُواسِی"

.

فَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتکَ وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً ظَلَمَتکَ وَلَعَنَ اللهُ اُمَّةً استَحَلَّت 

مِنکَ المَحارِمَ وَانتَهَکَت حُرمَةَ الاِسلامِ ...

خداوند لعنت کند مردمی را که محارم الهی را در شأن تو حلال شمردند 

و با کشتن تو حرمت اسلام را زیرپا نهادند.

این کلام شریف ما را به منزلتی عظیم از قمربنی هاشم علیه السلام که 

فوق درجه ی عصمت است واقف می سازد، زیرا همانند این خطاب را درباره ی 

هیچ یک از شهدای کربلا نمی یابیم، با وجود آن که آنان به برترین مرتبه ی فضل 

رسیده اند که دیگر شهدا بدان دست نیافته اند،

تا آنجا که امام علیه السلام در زیارت نیمه رجب می فرمایند:

"السلام علیکم یا مهدیون، السلام علیکم یا طاهرون من الدنس"

سلام بر شما ای هدایت شدگان، سلام بر شما ای پاکان از پلیدی ...

"طبتم و طابت الارض التی فیها دفنتم"

شما پاک و طیب هستید و زمینی که در آن دفن گشتید پاک و طیب شده.

آن خطاب به علی اکبر علیه السلام که شکی در عصمتش نیست، وارد نشده.

از این جا معلوم می شود که عباس علیه السلام منزلت و مقامی دارد 

که قریب به مقامات ائمه ی اطهار علیهم السلام است.

.

.

ادامه دارد ................

رفع عطش عشق ...

  ما تشنه ی عشقیم و شنیدیم که گفتند

           رفع عطش عشق فقط نام حســیـن است ...

راه عـباس شدن «17»

مُقتَدیاً بالصّالحینَ وَ مُتّبِعاً لِلنَّبیّینَ فَجَمَعَ اللهُ بَینَنا و بَینکَ وَبینَ رَسوله وَ اولیائه 

فی مَنازِلِ المُخبتینَ فَاِنَّه اَرحمُ الرّاحمینَ

به ما راه اقتدار بیاموز!

ای آموزگار مهربان عاشوراییان! ای دروازه ورود به کربلا! ای باب حسین!

بی تو هیچ زلال معرفتی با لبانمان آشنا نمی شد.

امروز را در حضور تو در دنیا می نشینیم و شرف هم نشینی خواهیم داشت.

به ما اجازه هم نشینی در آخرت را نیز می دهی؟

برایمان دعا کن!

از رحمت خدا به دور است که تا اینجا از تو بگوییم و دست خالی برگردیم

به حکم "ارحم الراحمین" بودنش ما را خواهد پذیرفت در مجمعی که همه خوبان عالم 

باشند، رسول و اولیای خدا؛ و تو هم پیاله گردان.

 فَجَمَعَ اللهُ بَینَنا و بَینکَ وَبینَ رَسوله وَ اولیائه فی مَنازِلِ المُخبتینَ فَاِنَّه اَرحمُ الرّاحمینَ

دعای تشنه مان را به خنکای آمینی بنواز!

.

کنار دریا بیایی و لب تشنه بمانی؟

کنار باب الحوائج بیایی و دست خالی برگردی؟

حاشا به کرم سقا که همه را سیراب کند، شرمندگی لبان رقیه برایش بس است ...

حرم عباس جایگاه دعاست، دروازه ی حوائج مردم.

این آدابی است که امام صادق علیه السلام آموخته است زائران عمویش را.

راه دعا کردن:

ابتدا مدح و ذکر فضایل عمو، سپس ذکر صلوات، و آن گاه دعا ...

به پشت گرمی دعای امام، این موارد را با ایمان از خدا بخواه، با اطمینان.

شک نکن، دعای امام صادق را بهانه کرده ایم، او اخلاق عمویش را بهتر می داند.

در محضر باب الحوائج باید سنگ تمام گذاشت

هرچند:

"از غلامان شماهم می شود دنیا گرفت

                    من نیازت دارم آقا روز محشر بیشتر ..."

.

.

ادامه دارد ............

راه عـباس شدن «16»

وَاَنَّکَ مَضَیتَ عَلی بَصیرَةٍ مِن اَمرِکَ ...

از هشتم ذی الحجه که از مکه خارج شدی تا دوم محرم که کربلایی شدی،

24 روز گذشته و تو هنوز یک کلام سخن نگفته ای.

تو هم راهی به حسین نشان بده! تو که از دیگران کمتر نیستی،

به او بگو به کجا برود و کجا نرود و در آخر بگو همه اش "پیشنهاد" بود، همین!

مثل عبدالله بن زبیر،عبدالله بن جعفر،عبدالله بن عمر،عبدالله بن عباس،

عبدالله بن مطیع عدوی ........ آه چقدر"عبدالله" مقابل "اباعبدالله" !!!

تو هم راهی نشان بده!

هرکس رسید سخنی و ایده ای ...  چقدر برای امام تکلیف تعیین کردند:

ولی تو در دل ما حسرت یک ایده و نظر را گذاشته ای! 

شیوایی سخنت را ایمان داریم ..... زبان بگشا

اما مگر نه اینکه امام خود راه است، تعیین راه برای او یعنی چه؟

و مگر نه اینکه امام عزم خود را برای رفتن بیان کرده، پس پیشنهاد چیست؟

نه، برای همین عباس میشوی. "نافذ البصیره" ای که امام صادق مداح تو باشد،

نباید در مقابل امام نظر بدهی، حکم آنچه حسین فرماید.

حسین هم تای قرآن است،قول وفعل وحرکاتش مطابق قرآن است وتو آشنای دیرینه هردو

حکم حسین در حرکت از مکه محقق شده است،

حسین در ساحت آیه ی "وَ شاوِرهُم فِی الاَمرِ ..." نیست،

حسین امروز به فراز بعدی آیه رسیده:"... فَاِذا عَزَمتَ فَتَوَکّل عَلی اللهِ" (آل عمران/159)

حسین از"و شاورهم ..." گذشته و وارد منزل"...فاذا عزمت" شده است

و عده ای هنوز همراه نشده اند، هنوز دم از مشورت می زنند و خیرخواهی،

حال آن که امروز، روز "عزم" است، عزم کربلایی شدن.

حسین راهش را انتخاب کرده است و فقط سراغ از همراه می گیرد:

فَاِنّی راحِلٌ مُصبِحاً ان شاءاللهُ (مثیرالاحزان/ص41)

همراه شو که راهش بی همراه نماند، 

مطیع باش ........ این است بصیرت نافذ تو

حسین وارد حریم عزم الهی شده است،

مگرخودش نفرمود راه ومسیرش راکه خدا نشان داده:

یاحُسَینُ اخرُج فَاِنَّ اللهَ قَدشاءَ اَن یَراکَ قَتیلا(اللهوف علی قتلی الطفوف/ترجمه فهری،ص65)

هرچه حسین بگوید ......

بگذار همه ایده ها و تکلیف هایی که به امام داده میشود

و چه عجیب! امام باشد و مامومان برایش تکلیف تعیین کنند!

سکوت تو برای ما در این هیاهوی نظرات سرشار از ایده است.

ما در سکوت تو مقابل امامت فضیلت های ابوفضایلی ات را دیدیم.

هنوز سخن نگفته در فضل خود معجزه کرده ای، عباس!

الله اکبر! از فردای رجز خواندن و کرامت های سخنوریت!

ای فرزند خطبه های بلیغ نهج البلاغه! .... یابن امیرالمومنین.

.

.

ادامه دارد ................

راه عـباس شدن «15»

وَ حَشَرَکَ مَعَ النَّبیّینَ وَ الصِّدّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصّالحینَ وَ حَسُنَ اوُلئِکَ رَفیقا ...

این فراز زیارت نیز رنگی از قرآن دارد، آیه 69 سوره نساء:

و کسی که خدا و پیامبر را اطاعت کند،(در روز رستاخیز) هم نشین کسانی خواهد بود 

که خدا نعمت خود را بر آنان تمام کرده؛ از پیامبران و صدیقان و شهدا و صالحان؛

و آن ها رفیق های خوبی هستند.

وَمَن یُطِعِ الله وَالرَّسُولَ فَأولئِکَ مَعَ الَّذینَ أَنعَمَ الله عَلَیهِم مِنَ النَّبِیینَ وَالصِّدّیقینَ والشُّهَداءِ

وَالصّالِحینَ وَ حَسُنَ اوُلئِکَ رَفیقا (النساء/69)

شناخت عباس بدون شناخت قرآن ممکن نیست.

"قرآن شناس" عباس شناس میشود. ما را با قرآن آشنا کن.

"و من یطع الله والرّسول" قطعه گم شده این فراز است که پیش تر در فراز

"المطیع لله و لرسوله و لامیرالمؤمنین و الحسن و الحسین" تبیین شد.

"و حَشَرکَ مع النّبیّینَ و الصّدّیقین و الشّهدا و الصّالحین" هدیه ای است که

آن را به کسانی که گام اول آیه را عملی نمایند(من یطع الله والرّسول ...) خواهند داد.

این پاداش همه کسانی است که مانند عباس زندگی کنند:

اما راز آن رفاقت این است که خود تا صاحب فضل نشوی و به مقام فضل راهی پیدا نکنی،

تو را به رفقایی مانند رفقای عباس راهی نیست. وَحَسُنَ اوُلئِکَ رَفیقا ...

باید اهل دیار فضایل (وشاگرد ابوالفضایل) شد، آن گاه چشم انتظار رفیقان خوب نشست.

از تو حرکت، از حسین هم برکت!

.

زیارت برای سوزاندن دل زوار خلق نشده است! 

زیارت نامه، شیوه نامه اجرایی برای زندگی است، راه رسیدن به صاحب آن حرم،

الگویی است برای شبیه شدن. زیارت را باید این گونه دید،

عباس غبطه خورهمه شهدا میشود تا همگان در رسیدن به مقامش قدری بیشتر تلاش کنند.

.

قدمی در راه عباس شدن بگذار!

علی اکبر، قاسم، حبیب و ... که سهل است.

برای تو رفقایی چون حسین علیه السلام بر می گزینیم.

تو رفیق حسین می شوی و حسین رفیق تو!

 وَحَسُنَ اوُلئِکَ رَفیقا ... و آن ها رفیق های خوبی هستند!

.

.

ادامه دارد .............

راه عـباس شدن «14»

اگر قرآن بهترین "قانون" است، کربلا بهترین "اجرا" است، بهترین اجرای قرآن.

با زمین کربلا آیات آسمانی را بهتر می شود به تماشا نشست.

برای درک مقاومت باید دست به دامن قرآن شد.امام صادق علیه السلام در زیارت تو 

با زبان راز سخن گفته است، فقط قرآن شناسان حق دارند به حریم عباس وارد شوند.

آستان قرآن هم از ناپاکان دوراز دست رس "لا یَمَسُّهُ الّا المُطَهَّرونَ" (الواقعه/79)

با قرآن باید زیارت نامه ات را همراه شد، اصلا تو خود ترجمان قرآن و عترتی؛

همراه همیشگی قرآن و حسین، زیارتت را هم باید با همراهی این دو فهمید.

به ما اجازه ورود به آستانت را می دهی؟

خودت پاکمان کن تا زیارتت را آشناتر شویم.

.

تو بهانه قرآن فهمی ما شدی، عباس!

داستان تو ما را به مرور مجدد قرآن کشاند. ذکر تو توفیق تلاوت دوباره ی قرآن است.

این بار ترجمان آیات را در چشمان تو دیدیم.

"وَ رَفَعَ ذِکرَکَ فی عِلّیِّینَ" بالا برد یاد تورا در عالم بالا.

نام تو در علیین بلند مرتبه است همان جا که مقام نامه اعمال نیکان آنجاست.

کَلّا اِنَّ کِتابَ الاَبرارِ لَفی عِلّیینَ (المطففین/18)

چنان نیست که آنها (درباره معاد) می پندارند،بلکه نامه اعمال نیکان در"علیین"است!

جایگاه ذکر تو محفل ابرار و نیکان است و نام تو و مرام تو ابرار آفرین. 

خدا نامت را در علیین بلند آوازه کرده تا در آنجا هم طلایه دار باشی، علم دار ابرار!

اگر ابرار در بهشت جرعه نوش اند پس بی گمان ساقی شان تویی!

اِنَّ الاَبرارَ یَشرِبونَ مِن کَأسٍ کانَ مِزاجُها کَافُوراً (الانسان/5)

تو آن ها را می نوشانی که زلال و پاک باشند، فقط ابرار را.

اما از پسر علی علیه السلام بعید است ناپاکان را محروم کند!

بله، قطعا از جام های بهشتی نیکان می نوشند

اما آن ها که ناپاکند چه؟

و خدا عباس را برای دست گیری آنان فرستاد ...

علامه قاضی می فرمودند:

همه عالم در قبضه ی حسین است اما پیش کارش عباس است.

عباس ناپاکان را ابتدا پاک میکند،آن گاه به آنها ازجامی می نوشاند 

که باعطر خوشی آمیخته. با ابرار مردن دعای همیشگی ما بوده ، 

اما نمی دانستیم که لذت دیدار تو را از خدا می خواستیم.

رَبَّنا اِنَّنا سَمِعنا مُنادیا یُنادی لِلایمانِ اَن آمِنوا بِرَبِّکُم فَآمَنّا رَبَّنا فَاغفِر لَنا ذُنوبَنا

وَ کَفِّر عَنّا سَیِئاتِنا وَ تَوَفَّنا مَعَ الاَبرار (آل عمران/ 193)

خدایا ما را با عباس بمیران.

او که ذکرش را خدا در عالم بالا بلندمرتبه کرد.

وَ تَوَفَّنا مَعَ الاَبرار ...

.

.

ادامه دارد ..............