ای دل شتاب کن تا خود را به کربلا برسانیم...
امام ایستاد و خطبه ای کربلایی خواند:
« زنهار! آیا نمی بینید حق را که بدان عمل نمی شود و باطل را که از آن نهی نمی گردد
تا مؤمن به لقای خدا مشتاق شود؟ پس اگر این چنین است،من در مرگ جز سعادت نمی بینم
و در زندگی با ظالمان جز ملامت.
مردم بندگان حلقه به گوش دنیا هستند و دین جز بر زبانشان نیست؛
آن را تا آن جا پاس می دارند که معایش ایشان از قِبَلِ آن می رسد،
اگر نه چون به بلا امتحان شوند، چه کم هستند دین داران.»
آه از رنجی که در این گفته نهفته است!
و اما سرّالاسرار این خطبه در این عبارت است که:
"لِیَرغَبَ المُؤمِنُ فی لِقاءِ رَبِّه_ تا مؤمن به لقای خدامشتاق شود."
یعنی دهر بر مراد سفلگان می چرخد تا تو در کشاکش بلا امتحان شوی
واین ابتلائات نیز پیوسته می رسد تا رغبت تو در لقای خدا افزون شود...
پس ای دل، شتاب کن تا خود را به کربلا برسانیم!
می گویی: مگر سر امام عشق را بر نیزه ندیده ای و مگر بوی خون را نمی شنوی؟
کار از کار گذشته است. قرن هاست که کار از کار گذشته است...
اما ای دل، نیک بنگر که زبان رمز، چه رازی را باتو باز می گوید:
کُلّ اَرضٍ کربلا و کُلّ یومٍ عاشورا
یعنی اگر چه قبله در کعبه است، اما فَاَینَما تُوَلّوا فَثَمَّ وَجهُ اللهِ .
یعنی هرجا که پیکر صدپاره ی تو بر زمین افتد، آنجا کربلاست؛
نه به اعتبار لفظ و استعاره، که در حقیقت.
و هرگاه که علم قیام تو بلند شود عاشوراست؛ باز هم نه به اعتبار لفظ و استعاره.
و اگر آن قافله را قافله ی عشق خواندیم در سفر تاریخ، یعنی همین.
"برگرفته از کتاب فتح خون"
*** ذره***
